Een mooi foutje

Wat is het fijn om nieuwe leerkrachten te ontmoeten op je eigen school. En daar ook weer van te leren. Ik had dit vorige week met mijn nieuwe collega Maartje. Ze vertelde me wat ze had gedaan na het afnemen van een dictee.

Dit is een ingezonden stuk van OBS Uilenspiegel.

Na het maken van een dictee wordt vaak door de leerkracht een analyse gemaakt. Er wordt, al dan niet samen met de leerlingen, gekeken hoe het dictee is gemaakt. En aan de hand daarvan wordt gekeken hoe verder te gaan. Zijn er veel fouten gemaakt bij de zogenaamde ‘onthoudwoorden’, dan kunnen we daar meer accent op gaan leggen.

We kunnen verschillende werkvormen bedenken om hieraan te werken. We kunnen werkbladen maken. We kunnen digitale spellingprogramma’s inzetten. Maar Maartje kiest hier niet voor, deze dag. Ze kiest er voor om met haar klas in de kring te gaan zitten. De kinderen hebben hun dictee op schoot. Ieder kind mag een mooi foutje noemen dat hij of zij heeft gemaakt. Maartje typt dit op het digibord. Samen kijkt de klas naar het woord. Waar zit het mooie foutje? Wanneer de kinderen er achter komen krijgt dat foutje een mooie kleur. Een volgend kind is aan de beurt.

Ik denk aan een lezing van een paar jaar geleden. Daarin werd verteld dat je meer leert van je fouten dan van dat wat je goed maakt. Probeer kinderen dus in het leerconflict te krijgen om dat foutje er uit te halen. En daarom vind ik het ook prachtig om het een ‘mooi foutje’ te noemen.

Hoe mooi, dat jij het foutje ziet! Dat we samen met de klas het foutje zien! Dat mooie foutje, omdat we daar van leren. Daarom is het ook een ‘mooi’ foutje.

Dank je Maartje. Jouw ‘mooi foutje’ verhuist ook naar mijn klas. Dank je wel voor het delen.

Sjaak van Moorsel