Het leven is niet één groot ponykamp

De Kinderboekenweek had dit jaar als thema: ‘Bij mij thuis’. Een mooie aanleiding voor het weekendmagazine MEZZA om Özcan Akyol en zijn vrouw Anna van den Breemer te interviewen over o.a. opvoeden.

Samen hebben ze twee kinderen. Met plezier las ik het interview. Ze vertellen dat ze verschillende opvoedingsopvattingen hebben. Bij het lezen van het interview moest ik denken aan de ervaringsgerichte dialoog. Aanvaarding, echtheid en inleving: voor kinderen is het van groot belang dat binnen hun opvoeding deze drie elementen in balans zijn. In het interview lees ik deze elementen ook terug. Binnen dit gezin is duidelijk dat de echtheid meer op het conto komt van Özcan, en de inleving wordt gewaarborgd door Anna.

Een citaat uit het interview:
Op de grote gezinsbank in hun herenhuis in Deventer beschrijven Özcan en Anna het als een scène die niet zou misstaan in de tv-serie van ‘opvoednanny’ Jo Frost. Hoe het herrie was zoals die herkenbaar is in veel gezinnen met jonge kinderen, onlangs. In de startblokken voor een moeder- dochterfilmavond van Anna en Mia en een voetbalwedstrijd van Go Ahead Eagles voor Özcan en Baran, kreeg Baran een driftbui: hij wilde niet meer mee. Mia huilen, die had zich verheugd op de filmavond met mama. Oplossing: voetbalfan Mia hees zich in haar fan-tenue en ging mee in de plaats van haar broertje. Op het punt van vertrek bedacht zoon zich: hij wilde tóch mee met zijn vader.

Özcan: ‘Toen hebben we gezegd: nee, nu blijf je thuis ook.’
Anna: ‘En zat ik op zaterdagavond thuis met een driftige kleuter.’

Na tien jaar relatie zijn de twee het over één ding eens: ze zijn het doorgaans óneens, vooral als het gaat om opvoeden.

Özcan: ‘Ik weet dat Anna het niet leuk vindt om onze zoon te zien huilen, maar ik hoop dat het een levensles was. Dat bepaald gedrag bepaalde consequenties heeft.’
Anna: ‘Ik verplaats me dan liever in mijn kind, probeer te ontdekken wat achter zijn gedrag zit, want hij bedoelt het niet zo. ’s Avonds hebben we er rustig over gepraat en vertelde Baran dat hij het spannend vond om naar de voetbalwedstrijd te gaan.’

Mooi om te lezen hoe zij verschillend tegen opvoeden aankijken. Ik ben ervan overtuigd dat hun kinderen er wel bij varen dat ze in aanraking komen met de echtheid van Özcan én de inleving van Anna. Juist deze diversiteit van elementen verrijkt de dialoog.

Op onze school krijgen kinderen na een ruzie in de pauze vaak tijd om dit samen uit te praten, maar komt dit te vaak voor dan geven we ook wel eens aan: “Nee, nu niet, er is werk aan de winkel. Wanneer je het uit wil praten, prima. In de volgende pauze. Nu gaan we verder met de les.”

Of zoals Özcan in het interview zegt: ‘We moeten ervoor waken dat we niet elke avond zulke praatsessies houden. Het leven is niet één groot ponykamp, en dat moeten de kinderen accepteren.’

Sjaak van Moorsel, namens Team OBS Uilenspiegel