‘Kinderen hebben geen recht om te stemmen, maar hebben wel recht om mee te beslissen.’

Dit was de openingszin van een item bij ‘De dag van vandaag’ op 22 november. Nou, op onze school klopte deze zin even niet!

Woensdag 22 november: de landelijke verkiezingen. In de groepen 5/6 zijn we met twee leerkrachten die in Boekel kunnen stemmen. En we gaan stemmen. Samen met vrijwilligster Hanny, die ook in Boekel woont. Maar wel mét met de bijna zestig kinderen uit deze twee klassen.

In de klassen wordt vooraf verteld hoe het in het stemlokaal in zijn werk gaat. De kinderen lopen in groepjes het stemlokaal in. ‘Kijk, daar is het stemhokje’, hoor ik een kind zeggen. Eén van de vier personen achter de tafel legt uit wat ze doen.

Ik geef mijn paspoort aan de meneer. Alles klopt, dus krijg ik het heel grote stembiljet. Ik laat de kinderen zien hoeveel partijen er op het stembiljet staan en verdwijn met mijn rode potlood in het stemhokje. Nadat alle groepjes in het stembureau een kijkje hebben genomen wandelen we terug naar de klas. Maar we zijn nog niet klaar.

Op het leerplein is een stembureau gemaakt. De stemhokjes, de stemkaarten, de rode potloden, de lijst met kinderen, alles ligt klaar. De kerstwerkgroep heeft namelijk bedacht om te gaan stemmen voor welk goede doel we geld gaan inzamelen. Terug in de klas geef ik informatie over de verschillende doelen. Ander klassen doen dit ook. Save the children, Unicef en War Child zijn de doelen waaruit de kinderen kunnen kiezen. De kinderen kijken op de computer wat de verschillende organisaties doen.

Na de pauze is het moment van stemmen voor de groepen 5/6. Ze weten hoe het werkt. Dat hebben ze gezien. Iedereen stemt. Na school tellen we de stemmen. War Child wint met 55 % van de stemmen.

Daar gaan we na Sinterklaas dus aan werken. Want de kinderen hebben gestemd. Wat dat betreft klopt de kop van deze blog niet helemaal. Stemmen, je moet het zien. Je moet het voelen.

Sjaak van Moorsel, OBS Uilenspiegel